လူနာမှတ်တမ်း
စာရေးပျင်းနေတာ ကြာပြီ၊ ကိုကောင်းကလည်း စာမူ စာမူ နဲ့ အော်နေပြီ။ ဒ ါနဲ့ ရေးကွက် ရှာလိုက်တော့ ပြီးခဲ့တဲ့တစ်နှစ်လုံး
စိတ်ကူးပေါက်ပြီးလူနာမှတ်တမ်းကို ကွန်ပျူတာနဲ့ မှတ်တမ်း မိတယ်။ အဲဒါကို အပြန်အလှန်ရှာလိုက်ရင်တော့ ရေးကွက်တွေ့မှာပဲ
ဆိုပြီး ရှာကြည့်မိတယ်။ ဒီလို ရေးရင် ကိုယ်ရည်သွေးတယ်လို့လဲ ထင်မှာစိုးတယ်။ သို့သော် အခုချိန်မှ ဆရာဝန်အများ စုက
ကွန်ပျူတာ ဆိုတာကို သိပ်မစိမ်းတော့ပါဘူး။ ဒါကြောင့် သူတို့အတွက်လဲ အကျိုးရှိ လိမ့်မယ်လို့ ယူဆတာရယ်၊ လူနာတွေ
ဘယ်အချိန်မှာ အဖြစ်များသလဲ ဆိုတာကိုသိရင် ဘယ် အချိန်မှာ ဘယ်ဆေး စုဆောင်းထားဖို့ သင့်တယ်၊ နောက်ပြီး
တစ်ခုကောင်းတာက ကျွန်တော့် ဆီမှာ ဒက်ပိုး ထိုးနေသူတွေအတွက်၊ ဒါလဲ ရေးရင်းနဲ့ သိလာမှာပါ။
ဆေးခန်း တစ်ခန်းဖွင့်မယ် ဆိုရင် ဆရာဝန်တွေ လိုက်နာရမယ့် အချက်ထဲမှာ လူနာကို ဆေးကုသမှု မှတ်တမ်းပေးရမယ့်
ဆိုတာ ပါသလို လယ်ဂျာစာအုပ်ကြီးနဲက လူနာမှတ်တမ်း ကိုလဲ ထားရမယ်တဲ့။ လူနာတွေကလဲ လူတွေပဲ။ ဆေးမှတ်တမ်းကို
ချဲဘောက်ချာလောက် တောင် တန်ဖိုးမထားတတ်ကြဘူး။ မှတ်တမ်း မျက်နှာဖုံးမှ သင့်ကျန်းမျာရေးအတွက် ဆေးခန်း သို့
လာတိုင်း ဆေးမှတ်တမ်း မပျက်မကွက် ပြန်ယူလာပါ ဆိုတာ ပုံနှိပ်ထားလဲ မပါလာတာ များတယ်။ တခါတလေများ
အတွင်းစာရွက်ကို ဆုတ်ဖြဲထားသေးတယ်။ မေးကြည့်တော့ အဟီးချဲတွက်ထားမိလို့ ဆုတ်ဖြဲလိုက်တယ် တဲ့။ ရေးမယ့်သာ
ရေးရတယ်။ အဲဒီ လယ်ဂျာ စာအုပ်ကို ရေးမိ တရက်မရေးမိ တလဆိုတာနဲ့ နောက်ပိုင်း မရေးမိတာ ကြာလာတော့လဲ
မရေးချင်တော့ဘူး။ ဆရာဝန်အသင်းရဲ့ အလုပ်တွေ စလျှော့ချလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ဒီအလုပ်ကို ပြန်စ မလားစဉ်းစားပြီး
လုပ်ကြည့်မိတယ်။ သူများတွေက အသင့်ရေးထားတဲ့ ကွန်ပျူတာ နည်း စနစ်ကို ဝယ်ပြီး အသုံးချကြတယ်။ အဲဒီစနစ်က
ဆယ်သိန်းလောက် ကျမှာဆိုတော့လဲ ကျွန်တော် ဘယ်တတ်နိုင်မှာလဲ။ ဒါကြောင့် စာရင်းဇယားအတွက် အသင့်ပါပြီးတဲ့
အိတ်ဇဲကို သုံးရတာပေါ့။ အတွင်းပိုင်း တွက်ချက်တာကို ကျွန်တော့် သားတပည့်တွေဆီက သင်ယူခဲ့တဲ့ ဖော်မြူလာကို
ကြည့်တော့ အဆင်ပြေတာတွေ့တာနဲ့ ဆက်မှတ်သားမိတယ်။
လောလောလတ်လတ် ဘာတွေ့လဲဆိုတော့ ကုသိုလ်တွေပါ၊ အရင်တုန်းက သာသနာ့ အနွယ်ဝင်တွေကို အလုံးစုံ
ကုသိုလ်ယူ ဆေးကုပေးနေပါတယ်၊ ဘယ်နှပါး ကြွသလဲ မသိ မမှတ်မိ၊ ခုတော့ မှတ်ထားတဲ့အတွက် သိရပြီ၊ အချိုးချတော့
၁၀% ရှိတယ်၊ ဒါတောင် တချို့ မမှတ်မိတာ ရှိနိုင်သေးတယ်၊ အသင်းတာဝန်တွေ ရှိနေသေးလို့ နယ်သွားရတာ၊ ဆေးခန်း
နောက်ကျတာကြောင့် လူနာ နည်းနေတယ် ဆိုတာလဲ တွေ့ရတယ်။ တော်သေးတာပေါ့။ ဆယ်ယောက် ပတ်ဝန်းကျင်တော့
ရှိသဗျ။ တော်သေးတာပေါ့။ ငါးယောက် ပတ်ဝန်းကျင် ရောက်ခဲ့တာ အတော်ကြာခဲ့သေးတယ်။
ကိုင်း။ မှတ်ထားတာလေးတွေ ထပ်ကြည့်ရအောင်။ သားဆက်ခြားဖို့ ဒက်ပိုထိုးတာ အကြိမ်ရေ ၈၀ ဆိုတော့ လူ ၂၀
ပတ်လည် ထိုးနေတာပေါ့။ ဒါတောင်မှ တချို့က ရက် မမှတ် မိလို့ ဆိုပြီး လာတော့ မှတ်တမ်းအရ ၂ လပဲ ရှိသေးတယ်၊
ပေးထားတဲ့ စာရွက်ရောလို့ မေးတော့ ပျောက်သွားပြီတဲ့၊ တချို့ ကျတော့လဲ မေ့နေလို့တဲ့၊ ဘယ်လောက်များ မေ့သလဲ
ဆိုရင် ၂ ပတ်လောက် ကျော်လို့၊ ကိုင်း ဒါဆိုရင် အိမ်က ကိုကိုကို ပြော၊ နှစ်ပတ်လောက် ဝေးဝေးနေပါလို့ ဆိုတော့
ပြုံးစိစိနဲ့၊ ကျွန်တော်လဲ သူတို့ ဘယ်လမှ အထိုးများသလဲ၊ ဆိုတာို တွက်မိသွားတော့ ဆေးလက်ကျန် ပြတ်သွားတယ်
မရှိအောင် ကြံဆောင်ပေးရတာပေါ့ဗျာ။
ဝေဒနာ အများစု ရောဂါက အအေးမိ နှာစေးချောင်းဆိုး ကိုက်ခဲ ဆိုတဲ့ ရာသီ ဖျားတွေပါ၊ ၁၈% ရှိပါတယ်။ နောက်ထပ်
များတာက အနာဆိုရင် အဲဒီကိုသာ သွား၊ နာတော့ နာတယ် ၊ အမြန်ပျောက်တယ်လို့ နာမည်ရတဲ့ ထိခိုက်ရှနာ ပါ၊ ၁၅%
ကျော်တယ်။ သွေးလွန်တုပ်ကွေး က ၁၀ ယောက် ရှိသဗျ၊ အားလုံးကို စာရင်းပြုစုပြီး သက်ဆိုင်ရာ အုပ်ချုပ်ရေး ရုံးနဲ့ မြို့နယ်
ကျန်းမာရေးကို သတင်းပို့ဖို့ ဆောင်ရွက်ခဲ့ပါတယ်။ မှတ်မှတ်ရရ ရပ်ကွက်ထဲမှာ ၂ ကြိမ်လောက်တော့ ဆေးလာဖြန်းပေးတယ်။
ဆီးချိုလို့ လူသိများတဲ့ ဆီးချိုသွေးချို ေ ဝဒနာရှင် ၁၉ ယောက်တောင် ရှိတယ်။ အဲဒီ အထဲမှာ ယောက္ခမလဲ ပါတယ်။
မဟေသီက ဆေးခန်းမှာ လာပြတာ မဟုတ်လို့ စာရင်းထဲ မထည့်ထားသေးဘူး။ သူ့ကိုပါ စာရင်းထည့်ရင် ၂၀ ပေါ့။ ဒါဆို
ည်းတာမှ မဟုတ်တာ။ ဒါဆိုရင် ကျွန်တော်တိုက ခဏခဏ ပြောနေကျ စကားဖြစ်တဲ့ အချိုလျှော့စား၊ အဆီ လျှော့စား
ဆိုတာကို ပိုပြောရတော့မယ်။ သူများကို ပြောမယ့်သာ ပြောတာ၊ တချိန်က ကျွန်တော်လဲ အင် မတန် အချိုကြိုက်ခဲ့ပါတယ်။
ရယ်စရာအနေနဲ့ ရေးပြရရင် သူငယ်ချင်း သုံးယောက် လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထိုင်တော့ နှစ်ယောက်က ချို ပေါ့ ဆိုတော့
ကျွန်တော်က ကျောက်ပန်းတောင်း ဂိတ်ဆုံးအပြင်ကို သူတို့ နှစ်ယောက်အတွက် လျှော့ထားတဲ့ အချိုမှန် သမျှ ကျွန်တော့်
ပန်းကန်ထဲ ထည့်လို့ ပြောလိုက်တော့ဆိုင်က လူတွေ ကျွန်တော့်ကို ဝိုင်းကြည့်ကြတယ်၊ အဲဒီလောက် အချိုကြိုက်ခဲ့တာ၊
ကံကြမ္မာ မျက်နှာသာပေးနေလို့ ဆီးချို မစွဲကပ်သေးဘူး၊ ဒါ့ကြောင့် လူနာတွေကို ကျွန်တော့်လို မကြိုက်ကြပါနဲ့လို့
ဥပမာနဲ့ မှာပါ တယ်။ နံရံကပ် ပညာပေးစာသားတွေလဲ ဗီနိုင်းနဲ့ လုပ်ပေးထားပါတယ်။ လက်ကမ်းစာစောင် တစ်ခုရထား
လို့လဲ ဖြန့်ပေးနိုင်ဖို့ ကော်ပီ ဆွဲထားပါတယ်။ နောက်ပိုင်း ဆီးချိုနဲ့ အနာ တွဲလာတာ ပိုများလာပါတယ်။
ခွေးကိုက်ခံရတာ ၅ ယောက် လာပါတယ်။ အားလုံးကိုတော့ ဆေးရုံမှာ ကာကွယ်ဆေး အခမဲ့ ထိုးပေးနေတယ်၊ သွားထိုးကြပါလို့
တော့ တိုက်တွန်းလိုက်ပါတယ်။ တတ်နိုင်သူတွေ ကတော့ အပြင်ဆေးဆိုင်က ကုမ္မဏီသွင်းဆေးတွေ ဝယ်လာပြီး
ထိုးကြပါတယ်။ တစ်ချိန် တုန်းက ဗဟုသုတ အသိ နည်းချိန်၊ လက္ခဏာရေး ရှားပါးချိန်မှာ ဘေးက စုပေးတဲ့ ငွေလေးတောင်
ဈေးဖိုးထဲ ထည့်လိုက်လို့ ခွေးကိုက်ခံရတဲ့ သား ခွေးရူးပြန် သေသွားခဲ့တာ ကျွန်တော် ရေးခဲ့ဖူးပါတယ်၊ ခုများတော့ ဒါမျိုး
ဖြစ်နိုင်ချေ နည်းလာပြီလို့ ဆိုရမှာပါ။
အူယောင်ငန်းဖျား ၁၄ ယောက် ဆိုတာလဲ မနည်းတဲ့ ကိန်းဂဏန်းပါ။ ဝမ်းပျက်ဝမ်းလျှောက လူ ၅၀ ဆိုတာလဲ မနည်းတဲ့
ကိန်းဂဏန်းပါ။ ဒါဆိုတော့ သန့် လေးသန့် ကို မလိုက်နာတဲ့ လူတွေ များနေသေးတယ် ဆိုတာပြတာပဲ။ မသိလို့
မလိုက်နာတာလား၊ သိသိချည်းနဲ့ သတိမမူလို့ ဖြစ်တာလားတော့ မသိပါ။ ထပ်ထပ်ခါခါ ပညာ ပေးနေဖို့ လိုဦးမယ်
ဆိုတာ ထင်ဟပ်နေပြန်ပြီ။
ပိုများလာတဲ့ ဂဏန်းကို ပြပါဆိုရင် သွေးတိုး ရ၅ ယောက် တဲ့။ အငန်၊ အချို့မုန့်၊ လက်လုပ်ချဉ်တွေက ဒုက္ခပေးလို့
ကောင်းတုန်းပါ၊ ကျွန်တော့် ဆေးခန်း ဆေးမှတ်တမ်း စာအုပ်မှာ ဆိုရင် ကာလသားရောဂါ၊ သွေးလွန်တုပ်ကွေး၊ သားဆက်ခြား၊
အများကြီးပဲ ပညာပေးတွေ ပုံနှိပ်ထားတယ်။ လှပဖို့ အရုပ်တွေ အစား ပညာပေးကိုပဲ ရေးထားတယ်။ ဒီစာအုပ်က လူနာ
လက်ထဲမှာ ရှိနေရင် ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင် ပြောနေသလို သိစေဖို့ပါ။ ပြောဖို့ တာဝန်က ဆရာဝန်ရဲ့ တာဝန်၊ လိုက်နာဖို့က
လူနာ့ တာဝန်၊ ပြောဖို့တာဝန်ကို မကျေ ခဲ့လို့ အပြစ်ဖြစ်တယ်။ မလိုက်နာလို့လဲ အပြစ် သိပ်မတင်ပါနဲ့လေ။ သူ့တို့ခမျာမှာ
စားဝတ်နေရေးအတွက် အလုပ်နဲ့လက် မပြတ်အောင် လုပ်နေရတော့လဲ စိတ်ထဲမှာ ဆရာဝန် ပြောခဲ့တာတွေ မေ့သွားမှာပေါ့။
ဒါပေမယ့် စိတ်မပျက်ပါဘူး။ သို့သော်လဲ သူတို့ နားဝင်အောင် တော့ ပြောပြရမယ့် တာဝန်က ဆရာ့ဝန်တာဝန်၊ လိုက်နာဖို့က
လူနာ့တာဝန်၊ မလိုက်နာလို့ ရောဂါ တိုးတော့လဲ ဆရာဝန်တွေ ပိုအလုပ်ဖြစ်တာပေါ့ လို့။
မတ်လ ကနေ မေလအတွင်းမှာ အပူကြောင့် နွမ်းနယ်ပင်ပန်းပြီး ဆေးခန်းရောက်သူ ၁၈ ဦးကို မှတ်တမ်းမှ တွေ့မိတယ်။
ဒါတောင် ဧပြီလ အတွင်းမှာ ခရီးထွက်တာရယ်၊ သင်္ကြန်ရက် အတွင်း ပိတ်တာရယ်၊ မိဘရပ်ထဲပြန်တာရယ်ကြောင့်
ဆေးခန်းကို ၁၇ ရက် လောက် ပိတ်ရသေးတယ်လေ။ ဒါကြောင့် သတင်းစာထဲ။ တီဗီထဲမှာ အပူကြောင့် ဖြစ်တတ်တာတွေ
ဘယ်လောက်ရေးရေး ပြောပြော အနီးကပ်ပြောပေးနိုင်မယ့်၊ သိစေနိုင့်မယ် နည်းလမ်းကို ရှာဖွေဖို့ လိုလိ့မ်မယ်။ ဒါကြောင့်
ပဏာမ ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှု လုပ်ငန်း စဉ်လို့ ပြောနေတာတွေဟာ ခုချိန်မှာ မလုံလောက်သေးဘူး ဆိုတာပါ။
ဒါနဲ့ သွေးထဲ အဆီ စစ်ကြည့်ပြီး တတ်နေသူတွေက ၂၃ ယောက်ရှိနေတာ တွေ့ ရတယ်။ အဆီတခုတည်း တတ်တာ ၉
ယောက်၊ ကျန်တဲ့ ၁၄ ယောက်က သွေးတိုးနဲ့ပါ တွဲပြီး အဲဒီ ၁၄ ယောက်က ဆီးချိုပါ တွဲနေပြန်တယ်။ ဒါကြောင့် ဒုက္ခ
ဆိုတာ အဖော်အပေါင်းနဲ့ လာတယ် ဆိုတာ မှန်နေတာပဲ။ နေမှု ပုံစံ၊ စားသောက်မှု ပုံစံနဲ့ လှုပ်ရှားမှု ပုံစံ မပြောင်းသမျှ
ဒီလို ဖြစ်တာတွေ ဆက်ဖြစ်နေဦးမှာပါ။ ရတာနဲ့ အဆင်ပြေအောင်စား၊ ရသလောက် အချိန်ပြည့်ရှာ၊ မှန်ကန်တဲ့ ကိုယ်လက်
လှုပ်ရှားမှု မရှိတော့လဲ ဒီလိုပဲ ဖြစ်နေမှာ။ သြော် ခင်ဗျား ကုသမျှ၊ ကောင်းသွားတာချည်းပဲလားလို့ မေးရင် တစ်နှစ်အတွင်းမှာ
၆ ယောက် တိမ်းပါးပါတယ်။ တစ်ယောက်က ကင်ဆာ၊ နောက်တစ်ယောက်က အရက် သောက် လွန်လွန်းလို့ နှလုံး
အလုပ်မလုပ်တော့တာ၊ နောက်တစ်ယောက်က နာတာရှည် အစားပျက် အသောက်ပျက်၊ နောက်တစ်ယောက်က
အရက်ကြောင့်ပဲ နာတာရှည် အစားပျက် အသောက်ပျက်၊ နောက်တစ်ယောက်က အရက်ကြောင့်ပဲ နာတာရှည်ဖြစ်တာ၊
တစ်ယောက် က သွေးတိုးပြီး နှလုံးပျက်တာ၊ နောက်ဆုံးတစ်ယောက်က လေဖြတ်တာ၊ ကိုင်း ကျွန်တော် ဘယ်လို
ကယ်တင်ပေးလို့ ရမှာလဲ ဟင်။
ခြေစွယ်ငုပ်လို့ ယောင်းကိုင်းနေတာ ၁၉ ယောက်ဆိုတာလဲ နည်းတာမှ မဟုတ်တာ။ ဒါကြောင့် အဲဒီ လူနာတွေလာရင်
ပန်းဆိုးတန်း ကုန်းတံတားအောက်မှာ ခြေစွယ် ဖော်ပေးတဲ့ လူလို သဘောထားပေးပါ၊ သက်သာအောင် လုပ်ပေးလို့
ရတယ်။ နောက်ထပ် ခြေသည်းကို ဘယ်လို ညှပ်ပါ ဆိုတဲ့အထိ သင်ပေးတယ်၊ ခြေစွယ်ဖော်တဲ့ ခြေသည်းညှပ်လည်း
ရောင်းပေး တယ်၊ ဒါလဲ ထပ်ဖြစ်နေတာပဲ၊ ဒါကြောင့် နောက်ဆုံး မှာရတာက ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ညှပ်လို့ အဆင် မပြေရင်
ကျွန်တော် ညှပ်ပေးပါမယ်၊ စ နာတာနဲ့ လာပါ၊ ပြည်တည်မှ၊ ယောင်းကိုင်း နေတဲ့ အထိ မစောင့်ကြပါနဲက ဗျာ၊ ခင်ဗျားတို့
လဲ ခံစားရတယ်။ ကျွန်တော်လဲ အတော် အလုပ် များပါတယ်၊ ပိုက်ဆံရတာကတော့ တပိုင်းပေါ့ ဗျာလို့ ပြောယူရတယ်။
သြော် မေ့နေလို့ ကျွန်တော်နဲ့ ရောဂါ တူတဲ့ လူနာတွေလဲ အများသား၊ ဘာလဲ ဆိုတော့ ကျီးပေါင်း၊ ဂုတ်မှာဖြစ်တာ၊ ခါးမှာ
ဖြစ်တ၊ စုံလို့ပါ၊ လူနာ ၅၀ ရှိတယ်။ ကော်လံ တပ်၊ ခါးပတ် ပတ်၊ အနားယူ၊ ဆေးသောက်ရုံနဲ့ သက်သာသွားတဲ့လူ ရှိသလို၊
ကျွန်တော့် လိုပဲ အလုပ်ကို မပြောင်းနိုင်လို့ လေ့ကျင့်ခန်း မယူလို့၊ မပျောက်နိုင်ပဲ ဆေးနဲ့ သက်သာရုံ သွားနေတဲ့လူ လဲ
ရှိတာပေါ့ ။ ဒီနေရာမှာတော့ ငါပြောသလို လုပ်၊ ငါ လုပ်သလို မလုပ်နဲ့ ဆိုတဲ့ စကားလို့ ဖြစ်နေပြန်ရော။ ကိုယ်တိုင်တော့
မကျင့်ကြံနိုင်ဘူး။ သူများကိုတော့ ညွှန်ကြား ပြီး ကိုယ်တိုင်တော့ လိုက်မလုပ်နိုင်သေးဘူး။
ဒါက ကျွန်တော် လုပ်ခဲ့တဲ့ မှတ်တမ်းလေးဟာ မလဟသ ဖြစ်မသွားဘူး ဆိုတာကို ကိုယ်တိုင် သိတဲ့အခါ သူများတွေကို
မဆဝေချင်တာပါတယ်။ စာအုပ်နဲ့ မှတ်ရင် ရှာဖို့ မလွယ် လို့ မရှာဖြစ်လို့ မမှတ်ဖြစ်တာတွေကို ကွန်ပျူတာလေးနဲ့
မှတ်ကြည့်ကြပါလား။ ကိုယ့်အတွက် လဲ အကျိုးရှိသလို၊ လူနာမှတ်တမ်းစာအုပ် မပါတဲ့အခါမှာလဲ ချက်ခြင်း ပြန်ရှာလို့
လွယ်တဲ့ အတွက်ကြောင့်ပါ။
ဒါကြောင့် ကိုယ်ဝေဒနာတွေ မြန်မြန် သက်သာချင်ရင် ဆေးမှတ်တမ်းကို မှန်မှန် ပြန်ယူ လာဖို့ မပျောက်ဖို့ လူနာဖက်က
တာဝန်ယူရမှာ ဖြစ်သလို အကယ်၍ ပျောက်သွားတာ၊ မပါခဲ့ တာရှိရင်လဲ ချက်ခြင်း ပြန်သိနိုင်ဖို့ ဆရာဝန်ဖက်ကလဲ
ယူကြည့်ကြပါလားလို့ (မရဲတရဲ) တိုက်တွန်းပါရစေ။
ခိုင်စိုးဝင်း (ထွေ-ကု)
လူနာမွတ္တမ္း
စာေရးပ်င္းေနတာ ၾကာၿပီ၊ ကိုေကာင္းကလည္း စာမူ စာမူ နဲ႔ ေအာ္ေနၿပီ။ ဒ ါနဲ႔ ေရးကြက္ ရွာလိုက္ေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္လုံး
စိတ္ကူးေပါက္ၿပီးလူနာမွတ္တမ္းကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ မွတ္တမ္း မိတယ္။ အဲဒါကို အျပန္အလွန္ရွာလိုက္ရင္ေတာ့ ေရးကြက္ေတြ႕မွာပဲ
ဆိုၿပီး ရွာၾကည့္မိတယ္။ ဒီလို ေရးရင္ ကိုယ္ရည္ေသြးတယ္လို႔လဲ ထင္မွာစိုးတယ္။ သို႔ေသာ္ အခုခ်ိန္မွ ဆရာဝန္အမ်ား စုက
ကြန္ပ်ဴတာ ဆိုတာကို သိပ္မစိမ္းေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔အတြက္လဲ အက်ိဳးရွိ လိမ့္မယ္လို႔ ယူဆတာရယ္၊ လူနာေတြ
ဘယ္အခ်ိန္မွာ အျဖစ္မ်ားသလဲ ဆိုတာကို္သိရင္ ဘယ္ အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေဆး စုေဆာင္းထားဖို႔ သင့္တယ္၊ ေနာက္ၿပီး
တစ္ခုေကာင္းတာက ကၽြန္ေတာ့္ ဆီမွာ ဒက္ပိုး ထိုးေနသူေတြအတြက္၊ ဒါလဲ ေရးရင္းနဲ႔ သိလာမွာပါ။
ေဆးခန္း တစ္ခန္းဖြင့္မယ္ ဆိုရင္ ဆရာဝန္ေတြ လိုက္နာရမယ့္ အခ်က္ထဲမွာ လူနာကို ေဆးကုသမွု မွတ္တမ္းေပးရမယ့္
ဆိုတာ ပါသလို လယ္ဂ်ာစာအုပ္ႀကီးနဲက လူနာမွတ္တမ္း ကိုလဲ ထားရမယ္တဲ့။ လူနာေတြကလဲ လူေတြပဲ။ ေဆးမွတ္တမ္္းကို
ခ်ဲေဘာက္ခ်ာေလာက္ ေတာင္ တန္ဖိုးမထားတတ္ၾကဘူး။ မွတ္တမ္း မ်က္ႏွာဖုံးမွ သင့္က်န္းမ်ာေရးအတြက္ ေဆးခန္း သို႔
လာတိုင္း ေဆးမွတ္တမ္း မပ်က္မကြက္ ျပန္ယူလာပါ ဆိုတာ ပုံႏွိပ္ထားလဲ မပါလာတာ မ်ားတယ္။ တခါတေလမ်ား
အတြင္းစာရြက္ကို ဆုတ္ျဖဲထားေသးတယ္။ ေမးၾကည့္ေတာ့ အဟီးခ်ဲတြက္ထားမိလို႔ ဆုတ္ျဖဲလိုက္တယ္ တဲ့။ ေရးမယ့္သာ
ေရးရတယ္။ အဲဒီ လယ္ဂ်ာ စာအုပ္ကို ေရးမိ တရက္မေရးမိ တလဆိုတာနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း မေရးမိတာ ၾကာလာေတာ့လဲ
မေရးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဆရာဝန္အသင္းရဲ့ အလုပ္ေတြ စေလၽွာ့ခ်လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီအလုပ္ကို ျပန္စ မလားစဥ္းစားၿပီး
လုပ္ၾကည့္မိတယ္။ သူမ်ားေတြက အသင့္ေရးထားတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ နည္း စနစ္ကို ၀ယ္ၿပီး အသုံးခ်ၾကတယ္။ အဲဒီစနစ္က
ဆယ္သိန္းေလာက္ က်မွာဆိုေတာ့လဲ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္တတ္နိုင္မွာလဲ။ ဒါေၾကာင့္ စာရင္းဇယားအတြက္ အသင့္ပါၿပီးတဲ့
အိတ္ဇဲကို သုံးရတာေပါ့။ အတြင္းပိုင္း တြက္ခ်က္တာကို ကၽြန္ေတာ့္ သားတပည့္ေတြဆီက သင္ယူခဲ့တဲ့ ေဖာ္ျမဴလာကို
ၾကည့္ေတာ့ အဆင္ေျပတာေတြ႕တာနဲ႔ ဆက္မွတ္သားမိတယ္။
ေလာေလာလတ္လတ္ ဘာေတြ႕လဲဆိုေတာ့ ကုသိုလ္ေတြပါ၊ အရင္တုန္းက သာသနာ့ အႏြယ္ဝင္ေတြကို အလုံးစုံ
ကုသိုလ္ယူ ေဆးကုေပးေနပါတယ္၊ ဘယ္ႏွပါး ႂကြသလဲ မသိ မမွတ္မိ၊ ခုေတာ့ မွတ္ထားတဲ့အတြက္ သိရၿပီ၊ အခ်ိဳးခ်ေတာ့
၁၀% ရွိတယ္၊ ဒါေတာင္ တခ်ိဳ႕ မမွတ္မိတာ ရွိနိုင္ေသးတယ္၊ အသင္းတာဝန္ေတြ ရွိေနေသးလို႔ နယ္သြားရတာ၊ ေဆးခန္း
ေနာက္က်တာေၾကာင့္ လူနာ နည္းေနတယ္ ဆိုတာလဲ ေတြ႕ရတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဆယ္ေယာက္ ပတ္ဝန္းက်င္ေတာ့
ရွိသဗ်။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ငါးေယာက္ ပတ္ဝန္းက်င္ ေရာက္ခဲ့တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ေသးတယ္။
ကိ္ုင္း။ မွတ္ထားတာေလးေတြ ထပ္ၾကည့္ရေအာင္။ သားဆက္ျခားဖို႔ ဒက္ပိုထိုးတာ အႀကိမ္ေရ ၈၀ ဆိုေတာ့ လူ ၂၀
ပတ္လည္ ထိုးေနတာေပါ့။ ဒါေတာင္မွ တခ်ိဳ႕က ရက္ မမွတ္ မိလို႔ ဆိုၿပီး လာေတာ့ မွတ္တမ္းအရ ၂ လပဲ ရွိေသးတယ္၊
ေပးထားတဲ့ စာရြက္ေရာလို႔ ေမးေတာ့ ေပ်ာက္သြားၿပီတဲ့၊ တခ်ိဳ႕ က်ေတာ့လဲ ေမ့ေနလို႔တဲ့၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေမ့သလဲ
ဆိုရင္ ၂ ပတ္ေလာက္ ေက်ာ္လို႔၊ ကိုင္း ဒါဆိုရင္ အိ္မ္က ကိုကိုကို ေျပာ၊ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ေဝးေဝးေနပါလို႔ ဆိုေတာ့
ျပဳံးစိစိနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္လဲ သူတို႔ ဘယ္လမွ အထိုးမ်ားသလဲ၊ ဆိုတာုိ တြက္မိသြားေတာ့ ေဆးလက္က်န္ ျပတ္သြားတယ္
မရွိေအာင္ ႀကံေဆာင္ေပးရတာေပါ့ဗ်ာ။
ေဝဒနာ အမ်ားစု ေရာဂါက အေအးမိ ႏွာေစးေခ်ာင္းဆိုး ကိုက္ခဲ ဆိုတဲ့ ရာသီ ဖ်ားေတြပါ၊ ၁၈% ရွိပါတယ္။ ေနာက္ထပ္
မ်ားတာက အနာဆိုရင္ အဲဒီကိုသာ သြား၊ နာေတာ့ နာတယ္ ၊ အျမန္ေပ်ာက္တယ္လို႔ နာမည္ရတဲ့ ထိခိုက္ရွနာ ပါ၊ ၁၅%
ေက်ာ္တယ္။ ေသြးလြန္တုပ္ေကြး က ၁၀ ေယာက္ ရွိသဗ်၊ အားလုံးကို စာရင္းျပဳစုၿပီး သက္ဆိုင္ရာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ႐ုံးနဲ႔ ၿမိဳ႕နယ္
က်န္းမာေရးကို သတင္းပို႔ဖို႔ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ၂ ႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ ေဆးလာျဖန္းေပးတယ္။
ဆီးခ်ိဳလို႔ လူသိမ်ားတဲ့ ဆီးခ်ိဳေသြးခ်ိဳ ေ ၀ဒနာရွင္ ၁၉ ေယာက္ေတာင္ ရွိတယ္။ အဲဒီ အထဲမွာ ေယာကၡမလဲ ပါတယ္။
မေဟသီက ေဆးခန္းမွာ လာျပတာ မဟုတ္လို႔ စာရင္းထဲ မထည့္ထားေသးဘူး။ သူ႔ကိုပါ စာရင္းထည့္ရင္ ၂၀ ေပါ့။ ဒါဆို
ည္းတာမွ မဟုတ္တာ။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တိုက ခဏခဏ ေျပာေနက် စကားျဖစ္တဲ့ အခ်ိဳေလၽွာ့စား၊ အဆီ ေလၽွာ့စား
ဆိုတာကို ပိုေျပာရေတာ့မယ္။ သူမ်ားကို ေျပာမယ့္သာ ေျပာတာ၊ တခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္လဲ အင္ မတန္ အခ်ိဳႀကိဳက္ခဲ့ပါတယ္။
ရယ္စရာအေနနဲ႔ ေရးျပရရင္ သူငယ္ခ်င္း သုံးေယာက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္က ခ်ိဳ ေပါ့ ဆိုေတာ့
ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ဂိတ္ဆုံးအျပင္ကို သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေလၽွာ့ထားတဲ့ အခ်ိဳမွန္ သမၽွ ကၽြန္ေတာ့္
ပန္းကန္ထဲ ထည့္လို႔ ေျပာလို္က္ေတာ့ဆိုင္က လူေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ုိင္းၾကည့္ၾကတယ္၊ အဲဒီေလာက္ အခ်ိဳႀကိဳက္ခဲ့တာ၊
ကံၾကမၼာ မ်က္ႏွာသာေပးေနလို႔ ဆီးခ်ိဳ မစြဲကပ္ေသးဘူး၊ ဒါ့ေၾကာင့္ လူနာေတြကို ကၽြန္ေတာ့္လို မႀကိဳက္ၾကပါနဲ႔လို႔
ဥပမာနဲ႔ မွာပါ တယ္။ နံရံကပ္ ပညာေပးစာသားေတြလဲ ဗီနိုင္းနဲ႔ လုပ္ေပးထားပါတယ္။ လက္ကမ္းစာေစာင္ တစ္ခုရထား
လို႔လဲ ျဖန႔္ေပးနိုင္ဖို႔ ေကာ္ပီ ဆြဲထားပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဆီးခ်ိဳနဲ႔ အနာ တြဲလာတာ ပိုမ်ားလာပါတယ္။
ေခြးကိုက္ခံရတာ ၅ ေယာက္ လာပါတယ္။ အားလုံးကိုေတာ့ ေဆး႐ုံမွာ ကာကြယ္ေဆး အခမဲ့ ထိုးေပးေနတယ္၊ သြားထိုးၾကပါလို႔
ေတာ့ တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။ တတ္နိုင္သူေတြ ကေတာ့ အျပင္ေဆးဆိုင္က ကုမၼဏီသြင္းေဆးေတြ ၀ယ္လာၿပီး
ထိုးၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္ တုန္းက ဗဟုသုတ အသိ နည္းခ်ိန္၊ လကၡဏာေရး ရွားပါးခ်ိန္မွာ ေဘးက စုေပးတဲ့ ေငြေလးေတာင္
ေစ်းဖိုးထဲ ထည့္လိုက္လို႔ ေခြးကိုက္ခံရတဲ့ သား ေခြး႐ူးျပန္ ေသသြားခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္၊ ခုမ်ားေတာ့ ဒါမ်ိဳး
ျဖစ္နိုင္ေခ် နည္းလာၿပီလို႔ ဆိုရမွာပါ။
အူေယာင္ငန္းဖ်ား ၁၄ ေယာက္ ဆိုတာလဲ မနည္းတဲ့ ကိန္းဂဏန္းပါ။ ၀မ္းပ်က္ဝမ္းေလၽွာက လူ ၅၀ ဆိုတာလဲ မနည္းတဲ့
ကိန္းဂဏန္းပါ။ ဒါဆိုေတာ့ သန႔္ ေလးသန႔္ ကို မလိုက္နာတဲ့ လူေတြ မ်ားေနေသးတယ္ ဆိုတာျပတာပဲ။ မသိလို႔
မလိုက္နာတာလား၊ သိသိခ်ည္းနဲ႔ သတိမမူလို႔ ျဖစ္တာလားေတာ့ မသိပါ။ ထပ္ထပ္ခါခါ ပညာ ေပးေနဖို႔ လိုဦးမယ္
ဆိုတာ ထင္ဟပ္ေနျပန္ၿပီ။
ပိုမ်ားလာတဲ့ ဂဏန္းကို ျပပါဆိုရင္ ေသြးတိုး ရ၅ ေယာက္ တဲ့။ အငန္၊ အခ်ိဳ႕မုန႔္၊ လက္လုပ္ခ်ဥ္ေတြက ဒုကၡေပးလို႔
ေကာင္းတုန္းပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ေဆးခန္း ေဆးမွတ္တမ္း စာအုပ္မွာ ဆိုရင္ ကာလသားေရာဂါ၊ ေသြးလြန္တုပ္ေကြး၊ သားဆက္ျခား၊
အမ်ားႀကီးပဲ ပညာေပးေတြ ပုံႏွိပ္ထားတယ္။ လွပဖို႔ အ႐ုပ္ေတြ အစား ပညာေပးကိုပဲ ေရးထားတယ္။ ဒီစာအုပ္က လူနာ
လက္ထဲမွာ ရွိေနရင္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ေျပာေနသလို သိေစဖို႔ပါ။ ေျပာဖို႔ တာဝန္က ဆရာဝန္ရဲ့ တာဝန္၊ လိုက္နာဖို႔က
လူနာ့ တာဝန္၊ ေျပာဖို႔တာဝန္ကို မေက် ခဲ့လို႔ အျပစ္ျဖစ္တယ္။ မလိုက္နာလို႔လဲ အျပစ္ သိပ္မတင္ပါနဲ႔ေလ။ သူ႔တို႔ခမ်ာမွာ
စားဝတ္ေနေရးအတြက္ အလုပ္နဲ႔လက္ မျပတ္ေအာင္ လုပ္ေနရေတာ့လဲ စိတ္ထဲမွာ ဆရာဝန္ ေျပာခဲ့တာေတြ ေမ့သြားမွာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ စိတ္မပ်က္ပါဘူး။ သို႔ေသာ္လဲ သူတို႔ နားဝင္ေအာင္ ေတာ့ ေျပာျပရမယ့္ တာဝန္က ဆရာ့ဝန္တာဝန္၊ လိုက္နာဖို႔က
လူနာ့တာဝန္၊ မလိုက္နာလို႔ ေရာဂါ တိုးေတာ့လဲ ဆရာဝန္ေတြ ပိုအလုပ္ျဖစ္တာေပါ့ လို႔။
မတ္လ ကေန ေမလအတြင္းမွာ အပူေၾကာင့္ ႏြမ္းနယ္ပင္ပန္းၿပီး ေဆးခန္းေရာက္သူ ၁၈ ဦးကို မွတ္တမ္းမွ ေတြ႕မိတယ္။
ဒါေတာင္ ဧၿပီလ အတြင္းမွာ ခရီးထြက္တာရယ္၊ သၾကၤန္ရက္ အတြင္း ပိတ္တာရယ္၊ မိဘရပ္ထဲျပန္တာရယ္ေၾကာင့္
ေဆးခန္းကို ၁၇ ရက္ ေလာက္ ပိတ္ရေသးတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ သတင္းစာထဲ။ တီဗီထဲမွာ အပူေၾကာင့္ ျဖစ္တတ္တာေတြ
ဘယ္ေလာက္ေရးေရး ေျပာေျပာ အနီးကပ္ေျပာေပးနိုင္မယ့္၊ သိေစနိုင့္မယ္ နည္းလမ္းကို ရွာေဖြဖို႔ လိုလိိ့မ္မယ္။ ဒါေၾကာင့္
ပဏာမ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မွု လုပ္ငန္း စဥ္လို႔ ေျပာေနတာေတြဟာ ခုခ်ိန္မွာ မလုံေလာက္ေသးဘူး ဆိုတာပါ။
ဒါနဲ႔ ေသြးထဲ အဆီ စစ္ၾကည့္ၿပီး တတ္ေနသူေတြက ၂၃ ေယာက္ရွိေနတာ ေတြ႕ ရတယ္။ အဆီတခုတည္း တတ္တာ ၉
ေယာက္၊ က်န္တဲ့ ၁၄ ေယာက္က ေသြးတိုးနဲ႔ပါ တြဲၿပီး အဲဒီ ၁၄ ေယာက္က ဆီးခ်ိဳပါ တြဲေနျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒုကၡ
ဆိုတာ အေဖာ္အေပါင္းနဲ႔ လာတယ္ ဆိုတာ မွန္ေနတာပဲ။ ေနမွု ပုံစံ၊ စားေသာက္မွု ပုံစံနဲ႔ လွုပ္ရွားမွု ပုံစံ မေျပာင္းသမၽွ
ဒီလို ျဖစ္တာေတြ ဆက္ျဖစ္ေနဦးမွာပါ။ ရတာနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္စား၊ ရသေလာက္ အခ်ိန္ျပည့္ရွာ၊ မွန္ကန္တဲ့ ကိုယ္လက္
လွုပ္ရွားမွု မရွိေတာ့လဲ ဒီလိုပဲ ျဖစ္ေနမွာ။ ေၾသာ္ ခင္ဗ်ား ကုသမၽွ၊ ေကာင္းသြားတာခ်ည္းပဲလားလို႔ ေမးရင္ တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ
၆ ေယာက္ တိမ္းပါးပါတယ္။ တစ္ေယာက္က ကင္ဆာ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က အရက္ ေသာက္ လြန္လြန္းလို႔ ႏွလုံး
အလုပ္မလုပ္ေတာ့တာ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က နာတာရွည္ အစားပ်က္ အေသာက္ပ်က္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က
အရက္ေၾကာင့္ပဲ နာတာရွည္ အစားပ်က္ အေသာက္ပ်က္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က အရက္ေၾကာင့္ပဲ နာတာရွည္ျဖစ္တာ၊
တစ္ေယာက္ က ေသြးတိုးၿပီး ႏွလုံးပ်က္တာ၊ ေနာက္ဆုံးတစ္ေယာက္က ေလျဖတ္တာ၊ ကိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို
ကယ္တင္ေပးလို႔ ရမွာလဲ ဟင္။
ေျခစြယ္ငုပ္လို႔ ေယာင္းကိုင္းေနတာ ၁၉ ေယာက္ဆိုတာလဲ နည္းတာမွ မဟုတ္တာ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ လူနာေတြလာရင္
ပန္းဆိုးတန္း ကုန္းတံတားေအာက္မွာ ေျခစြယ္ ေဖာ္ေပးတဲ့ လူလို သေဘာထားေပးပါ၊ သက္သာေအာင္ လုပ္ေပးလို႔
ရတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေျခသည္းကို ဘယ္လို ညႇပ္ပါ ဆိုတဲ့အထိ သင္ေပးတယ္၊ ေျခစြယ္ေဖာ္တဲ့ ေျခသည္းညႇပ္လည္း
ေရာင္းေပး တယ္၊ ဒါလဲ ထပ္ျဖစ္ေနတာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံး မွာရတာက ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ညႇပ္လို႔ အဆင္ မေျပရင္
ကၽြန္ေတာ္ ညႇပ္ေပးပါမယ္၊ စ နာတာနဲ႔ လာပါ၊ ျပည္တည္မွ၊ ေယာင္းကိုင္း ေနတဲ့ အထိ မေစာင့္ၾကပါနဲက ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔
လဲ ခံစားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အေတာ္ အလုပ္ မ်ားပါတယ္၊ ပိုက္ဆံရတာကေတာ့ တပိုင္းေပါ့ ဗ်ာလို႔ ေျပာယူရတယ္။
ေၾသာ္ ေမ့ေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေရာဂါ တူတဲ့ လူနာေတြလဲ အမ်ားသား၊ ဘာလဲ ဆိုေတာ့ က်ီးေပါင္း၊ ဂုတ္မွာျဖစ္တာ၊ ခါးမွာ
ျဖစ္တ၊ စုံလို႔ပါ၊ လူနာ ၅၀ ရွိတယ္။ ေကာ္လံ တပ္၊ ခါးပတ္ ပတ္၊ အနားယူ၊ ေဆးေသာက္႐ုံနဲ႔ သက္သာသြားတဲ့လူ ရွိသလို၊
ကၽြန္ေတာ့္ လိုပဲ အလုပ္ကို မေျပာင္းနိုင္လို႔ ေလ့က်င့္ခန္း မယူလို႔၊ မေပ်ာက္နိုင္ပဲ ေဆးနဲ႔ သက္သာ႐ုံ သြားေနတဲ့လူ လဲ
ရွိတာေပါ့ ။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ငါေျပာသလို လုပ္၊ ငါ လုပ္သလို မလုပ္နဲ႔ ဆိုတဲ့ စကားလို႔ ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ ကိုယ္တိုင္ေတာ့
မက်င့္ႀကံနိုင္ဘူး။ သူမ်ားကိုေတာ့ ညႊန္ၾကား ၿပီး ကိုယ္တိုင္ေတာ့ လိုက္မလုပ္နိုင္ေသးဘူး။
ဒါက ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခဲ့တဲ့ မွတ္တမ္းေလးဟာ မလဟသ ျဖစ္မသြားဘူး ဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္ သိတဲ့အခါ သူမ်ားေတြကို
မဆေဝခ်င္တာပါတယ္။ စာအုပ္နဲ႔ မွတ္ရင္ ရွာဖို႔ မလြယ္ လို႔ မရွာျဖစ္လို႔ မမွတ္ျဖစ္တာေတြကို ကြန္ပ်ဴတာေလးနဲ႔
မွတ္ၾကည့္ၾကပါလား။ ကိုယ့္အတြက္ လဲ အက်ိဳးရွိသလို၊ လူနာမွတ္တမ္းစာအုပ္ မပါတဲ့အခါမွာလဲ ခ်က္ျခင္း ျပန္ရွာလို႔
လြယ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပါ။
ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ေဝဒနာေတြ ျမန္ျမန္ သက္သာခ်င္ရင္ ေဆးမွတ္တမ္းကို မွန္မွန္ ျပန္ယူ လာဖို႔ မေပ်ာက္ဖို႔ လူနာဖက္က
တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္သလို အကယ္၍ ေပ်ာက္သြားတာ၊ မပါခဲ့ တာရွိရင္လဲ ခ်က္ျခင္း ျပန္သိနိုင္ဖို႔ ဆရာဝန္ဖက္ကလဲ
ယူၾကည့္ၾကပါလားလို႔ (မရဲတရဲ) တိုက္တြန္းပါရေစ။
ခိုင္စိုးဝင္း (ေထြ-ကု)